Semenjak abad ke-19, ia dianggap telah menjadi sesuatu norma untuk satu negara bangsa mempunyai negara politik berdaulat iaitu negara bangsa. Norma ini menekankan dirinya melalui ideologi nasionalisme, yang mendakwa bahawa setiap bangsa harus mempunyai negara politiknya yang sendiri. Sebelum abad ke-19, adalah susah untuk mencari contoh yang merujuk kepada konsep moden negara bangsa. Para sejarahwan seperti Benedict Anderson atau Eric Hobsbawn telah menunjukkan bahawa dalam fakta, nasionalisme diwujudkan oleh negara bangsa, dan bukan sebaliknya.

Ia tidak bermaksud bahawa adanya persetujuan atas jumlah negara bangsa di dunia ini dan kaitnya dengan negara politik. Cuma sedikit sahaja bangsa dan negara politik mempunyai wilayah dan sempadan yang tidak dipertikaikan. Terdapat ramai gerakan kerajaan-sendiri seperti di Belgium, United Kingdom dan Sepanyol. Terdapat juga negara bangsa yang tidak mempunyai wilayah sendiri, seperti bangsa Kurd yang dibahagikan antara Iraq, Syria dan Turki, dan bangsa Assyria. Kawasan yang ditutut boleh dipartisyenkan, seperti berlakunya diantara Republik Ireland dan Ireland Utara, serta antara Palestin dan Israel. Terdapat juga contoh identiti kebangsaan tampa satu negara politik atau tuntutan terhadap satu negara politik. England adalah satu contoh dimana ia merupakan satu negara bangsa di dalam United Kingdom, tetapi sangat sedikit orang Inggeris ingin berpisah menubuhkan negara sendiri (walaupun contoh ini tidak berapa tepat kerana bangsa Inggeris telah menjajah negara disekitar mereka, bukan sebaliknya, untuk pengetahuan lanjut, lihat Kempen untuk satu Parlimen Inggeris).

Istilah "negara politik-bangsa" kadangkala diguna kerana negara bangsa yang identiti berdasar adalah dari perkongsian kewarganegaraan satu negara politik. Teori ini berdasarkan konsep bahawa negara politik telah ditubuhkan terlebih dahulu, dan kemudiannya barulah negara bangsa. Belanda dan Perancis merupakan contoh negara yang baik menyokong teori ini, akan tetapi, kedua-dua negara berkenaan juga mempunyai identiti etnik dan budaya, seperti yang diperhatikan dalam pandangan mereka terhadap imigren-imigren asing. Jika satu negara bangsa hanya didefinasikan dengan hanya kewarganegaraan, maka rakyat yang dinaturalisasikan juga akan diterima sebagai ahli sama taraf sesebuah negara, dan ini bukan kesnya. Dalam kebanyakan negara kewarganegaraan dibezakan dengan kerakyatan.

Negara bangsa mengambil pendekatan berlainan terhadap kriteria imigresyen dan pemberian kewarganegaraan mereka. Di Amerika Syarikat, satu-satunya halangan undang-undang terhadap mereka adalah bahawa mereka tidak boleh menjadi Presiden atau Timbalan Presiden negara itu, dan hanya Sumpah Ketaatan sahaja perlu untuk menjadi warganegara. Banyak negara juga mempunyai ujian pengetahuan bahasa dan budaya sebagai syarat kewarganegaraan.

Hanpir semua negara di dunia dikaitkan dengan satu wilayah spesifik, iaitu tanah ibu atau "tanah tumpah darah". Sesetengah lagi pula tidak mempunyai wilayah sendiri, sebaliknya hidup dalam buangan atau diaspora, iaitu diluar tanah mereka. Bangsa Roma merupakan satu contoh bangsa ini, dengan tinggal di sekitar Eropah tampa negara sendiri. Apabila satu wilayah dipertikaikan diantara dua negara, tututan mungkin berdasarkan negara mana yang tinggal di wilayah itu terlebih dahulu, sebagaimana kesnya dengan pertempatan Eropah (1500-1950) di wilayah-wilayah seperti Australia yang dituntuk aboriginal dan New Zealand yang dituntut bangsa Maori. Istilah "Negara Pertama" digunakan oleh puak yang mengamalkan budaya aboriginal, dan mencari pengiktirafan sebagai entiti berautonomi.

Istilah negara juga digunakan oleh mereka untuk mempromosikan minat yang sama, seperti Negara Red Sox.